در سالهای اخیر با توجه به روند رو به رشد جمعیت شهرها، حرکت به سمت توسعه شهرهای هوشمند نیازی است که باید به سرعت برای رفع آن اقدام کرد. بسیاری از شهرهای پیشرفته دنیا با تقویت زیرساخت‌ها و تسهیلات لازم برای دوچرخه سواری و تشویق مردم به استفاده از دوچرخه به جای اتومبیل به مقابله با این مشکلات برخاسته اند تا علاوه بر کمک به محیط زیست، مانع هدر رفت زمان و انرژی شوند و شور و هیجان را به شهر بازگردانند.

دوچرخه نه تنها بر زندگی فردی اشخاص، بلکه بر چرخه اقتصاد و مدیریت سوخت نیز تاثیر بسیاری دارد و در نتیجه باعث کاهش بروز بیماری‌های قلبی و تنفسی می‌شود.

سیستم هوشمند به اشتراک گذاری دوچرخه ابتدا درشهر آمستردام هلند متولد شد و نهایتا این سیستم در شهر رن فرانسه به تکامل رسید، از آن زمان به بعد این سیستم در سراسر جهان انتشار یافت و امروزه تقریبا همه شهرهای بزرگ در دنیا از جمله تهران، برای مدیریت سیستم حمل و نقل شهری از این سیستم استفاده می‌کنند.

تکنولوژی به اشتراک گذاری دوچرخه طی دهه‌ها با تغییرات اجتماعی و پیشرفت‌های تکنولوژیکی تکامل یافته است.

سیستم دوچرخه‌های اشتراکی را می‌توان به 4 نسل تقسیم کرد:

نسل اول

در سال 1965  در آمستردام، اولین نسل اشتراک گذاری دوچرخه بوجود آمد. این دوچرخه‌ها رایگان بوده و در مناطق مختلف شهری استفاده می‌شد. اما به دلیل رها شدن دوچرخه‌ها در سطح شهر و عدم وجود سیستم امنیتی جهت قفل کردن آن‌ها، این سیستم نتوانست به بهبود تردد‌ شهری کمک کند.

نسل دوم

در سال 1989 در کپنهاگ آلمان، دومین نسل دوچرخه‌های اشتراکی که bycyklen ” ” نام داشت، با رفع مشکلات امنیتی نمونه‌های قبل خود، برای استفاده شهری طراحی شد. در این سیستم کاربر در قبال پرداخت سکه، کلیدی برای باز کردن آن دریافت می‌کرد و میتوانست دوچرخه را به ایستگاه دیگر تحویل دهد. در این سیستم‌ کاربران مبلغی را به عنوان امانت در ایستگاه می‌‌گذاشتند که مبلغ امانت پس از تحویل دوچرخه به ایستگاه پس داده می‌‌شد و مدت زمان امانت گرفتن در این سیستم بدون محدودیت بود.

نسل سوم

در سال 1996  در دانشگاه “Portsmouth“  لندن، نسل سوم دوچرخه های هوشمند که “Bikeabout“  نامیده می شدند، طراحی و مورد استفاده قرار گرفت. سیستم امنیتی این دوچرخه‌ها به گونه ای بود که برای باز کردن قفل دوچرخه‌ها از کارت‌های مغناطیسی حاوی اطلاعات کاربری استفاده می‌شد که در صورت عدم بازگرداندن دوچرخه توسط کاربر، قابل ردیابی بود. در سال2007  مدل تکامل یافته این دوچرخه با نام “velib  “(دوچرخه آزاد) به طور گسترده در پاریس مورد استفاده قرار گرفت و خسارت‌های ناشی از بازنگرداندن دوچرخه‌ها، خرابی‌ها و اختلافات با ماموران ایستگاه‌ها را کاهش داد.

نسل چهارم

در سال 1998 نسل چهارم این سیستم به دلیل راه اندازی فناوری نوین تعبیه شده روی دوچرخه‌ها و بهره برداری از فناوری اینترنت اشیا، مورد استقبال همگان قرار گرفت و جایگزین نسل‌های قبلی شد.

در این نسل کاربران می توانند به سادگی و تنها با یک جستجوی ساده در نرم افزار، دوچرخه را پیدا کنند و با استفاده از کد QR  مختص به آن قفل دوچرخه را باز کرده و سفر را شروع کنند.در این سیستم دیگر نیازی به پارک دوچرخه در ایستگاه‌ ها نیست و کاربر دوچرخه را هر جا که بخواهد قفل می‌کند و آن را رها می ‌کند و کاربر بعدی که قصد استفاده از دوچرخه را دارد با استفاده از GPS  نزدیکترین دوچرخه را بر روی نقشه پیدا می‌کند و به این صورت این چرخه ادامه پیدا خواهدکرد.